Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε όλους, αλλά εμένα μου συνέβη για άλλη μία φορά.
Παρακολούθησα μία θεατρική παράσταση λιλιπούτειων μαθητών, ηλικίας δύο και τριών ετών.
Ομολογώ πως ένιωσα μια συγκίνηση συνοδευόμενη από μία χαρά, λες και έβλεπα δικούς μου μαθητές πάνω στη σκηνή.
Σκεφτόμουν τις δασκάλες των παιδιών που κόπιασαν για να έχουν ένα όμορφο αποτέλεσμα, εστίαζα στα παιδιά που χαμογελούσαν από χαρά (και σε κάποια άλλα που δίσταζαν, αλλά ήταν τόσο χαριτωμένα), έμπαινα στη θέση των γονιών που τα καμάρωναν, θυμόμουν τον εαυτό μου παιδί και τον ενθουσιασμό που είχα όταν έβλεπα τους θεατές...
Ίσως να είναι όλα αυτά μαζί, ισως πάλι να μου αρέσει να παθιάζομαι κάθε φορά που βλέπω και ακούω παιδιά να μιλούν ή να χορεύουν...
Γιατί συγκινούμαστε όταν τα παιδιά δημιουργούν;
Συνειδητοποιούμε τις δυνατότητές τους;
Εμπιστευόμαστε, τελικά, την άποψή τους;
Νοσταλγούμε τη δική μας παιδική ηλικία;
Είμαστε, κατά βάθος, ακόμα παιδιά;
Απλές σκέψεις που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας.
Εύχομαι οι μαθητές μου να λάμψουν τη Δευτέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου