Αποφάσισα πως δεν θα κρίνω ποτέ ξανά καμια μητέρα για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει το παιδί της. Και το λέω αυτό καθαρά και κομματάκι απότομα γιατί στη μέχρι τώρα εμπειρία μου ως μητέρα (7 μήνες) βλέπω συχνά τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που στο παρελθόν τα παρατηρούσα στους άλλους και θεωρούσα πως εγώ δεν θα τα κάνω ποτέ. Μα, πόσο απόλυτη ήμουν;
Όταν ξεκίνησα να θηλάζω την κόρη μου, πονούσα πολύ κι έκλαιγα όταν σκεφτόμουν τον επόμενο θηλασμό...Όταν ο επόμενος θηλασμός πλησίαζε έκανα υπομονή και άντεχα τον πόνο γιατί ένιωθα οτι το γάλα μου δυνάμωνε το μωρό μου. Εξακολουθώ, φυσικά, να πρεσβεύω αυτή την άποψη.
Μετά από 2 μήνες αποκλειστικού θηλασμού, ο πόνος περιορίστηκε, ο ύπνος μου μετά τους θηλασμούς βελτιώθηκε και 3 μήνες μετά ο πόνος εξαφανίστηκε. Τότε άρχισα να απολαμβάνω την διαδικασία και να καταλαβαίνω όσα, με τόση σιγουριά, μου περιέγραφαν πριν θηλάσω για πρώτη φορά: "θα δεθείς με το παιδί σου", "θα νιώσεις "μαμά", "θα μπορείς να πας όπου θέλεις με το μωρό" και άλλα πολλά. Τότε ήμουν, για κάποιο λόγο, σίγουρη πως θα σταματήσω να θηλάζω όταν αρχίσουν οι κρέμες. Αυτό δεν έγινε. Συνέχισα να θηλάζω πιστεύοντας και πάλι πως θα σταματήσω τον θηλασμό όταν αρχίσουν τα λαχανικά και κοπεί ο μεσημεριανός θηλασμός. Όταν αυτό εγινε στον 6ο μήνα, εγώ συνέχισα να θηλάζω. Κάποια στιγμή ένιωσα οτι το γάλα μου περιορίζεται και η τελευταία επίσκεψη της παιδιάτρου και αγαπημένης μου θείας (η οποία με βοήθησε να καταφέρω να θηλάσω) επιβεβαίωσε την ανησυχία μου. Έτσι, λοιπόν, ήρθε η μέρα που έπρεπε να δώσω στο παιδί μου συμπλήρωμα. Εφιαλτική διαδικασία. Έφτυνε, ούρλιαζε, έριχνε τα μπιμπερό κι εγώ τα είχα χαμένα. Παρόλα αυτά, όταν τη θήλαζα -κι ας είχα ελάχιστο γάλα- ένιωθα τεράστια ευτυχία που συνεχίζω...Έτσι λοιπόν, όταν ήρθε η στιγμή που άρχισε να ρουφάει από το μπιμπερό, στιγμή που και εγώ και ο άντρας μου ονειρευόμασταν, εγώ ξεσπασα σιωπηλά σε λυγμούς την ώρα που την τάιζε ο μπαμπάς της...
Κι όλα αυτά τα γράφω επειδή παραδέχομαι οτι ο απογαλακτισμός είναι δύσκολος, πιο δύσκολος για την μαμά παρά για το παιδί. Εγώ που ανυπομονούσα να βάλω στη ζωή μου τα μπιμπερό, τώρα στεναχωριέμαι που σταματάει το μωρό μου να εξαρτάται τόσο άμεσα από εμένα. Παίρνω πίσω όσα έλεγα για τις μαμαδες που επιμένουν να θηλάζουν τα παιδιά τους ακόμα και μετά τη βρεφική ηλικία. Κατανοώ την τάση τους να επικοινωνούν σωματικά μαζί τους. Αλλά, από την άλλη, τα παιδιά μεγαλώνουν και οι αποχωρισμοί ξεκινούν...Τελικά, πόσο βάθος έχει ο όρος "απογαλακτισμός";
