Καλά και πάντα παιδικά Χριστούγεννα!

Οι κάρτες είναι δημιουργήματα των προνηπιων μου!!

Πολλά γιορτινά φιλάκια!

Το νηπιαγωγείο μοσχοβολάει Χριστούγεννα!

Μετά τις πρόβες για τη χριστουγεννιάτικη γιορτή μας, ήρθε η ώρα να σκορπισουμε τριγωνα κάλαντα παντού!!

Οι νηπιαγωγοί των Νηπίων μας, έφεραν υλικά, φόρεσαν ποδιές και ζύμωσαν χριστουγεννιάτικα μπισκότα μαζί με τους μαθητές τους! 

Η κουζίνα γέμισε αλεύρι και ζάχαρη, οι διάδρομοι μοσχομυρισαν πορτοκαλι και τώρα πια νιώθουμε ότι τα Χριστούγεννα είναι πολύ κοντά!

Ευχόμαστε σε όλους λαχταριστά και ανέμελα Χριστουγεννα!

 

.

Χριστούγεννα στους διαδρόμους του σχολείου

Η αγαπημένη μου φίλη, συνάδελφος και καθηγήτρια καλλιτεχνικών Αννα Δήμου, έκανε και πάλι τα μαγικά της και στόλισε τον διάδρομο και το εργαστηρι της με έργα των μαθητών της που επιμελήθηκε η ίδια!

Το δικό μας ηλιακό σύστημα

Ομαδική εργασία που συνδυάζει το διάστημα και τη γραφή, απλό και συνηθισμένο!

Ατομικό έργο παιδιού. Χρώματα και σφραγίδες για να φτιάξουμε το δικό μας συμπαν!! 

Μικρός Λευκός Πύργος

Τις ημέρες που συζητούσαμε για τον Άγιο Δημήτριο και την πόλη της Θεσσαλονίκης, κατασκευάσαμε μια μινιατούρα του Λευκού πύργου!

Τα υλικά μας: χαρτόνι, τεμπερες, πινέλα και λίγη ατλακολ στο τελείωμα!

Εύκολο!

Επιστροφή

   

   

Έπειτα από ένα μεγάλο διάστημα απουσίας , νιωθω πολύ χαρούμενη και περήφανη που μπορω και επιστρεφω στο blog μου!  Πριν από 4 μήνες επέστρεψα και στη δουλειά μου μετά από την άδεια ανατροφης της 14 μηνών κόρης μου!

Ακολουθουν αναρτήσεις  από τις μέχρι τώρα δραστηριότητες μου με τα παιδια (για καλή μου τύχη η τάξη μου είναι εξαιρετικη), αλλα και χριστουγεννιάτικες ιδέες και ενδιαφέροντες εξελίξεις στα πολιτισμικά δρώμενα της Θεσσαλονίκης και της χώρας γενικότερα!

Καλές αναγνωσεις και ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τη στήριξη σας!

Απογαλακτισμός...

Αποφάσισα πως δεν θα κρίνω ποτέ ξανά καμια μητέρα για τον τρόπο με τον οποίο μεγαλώνει το παιδί της. Και το λέω αυτό καθαρά και κομματάκι απότομα γιατί στη μέχρι τώρα εμπειρία μου ως μητέρα (7 μήνες) βλέπω συχνά τον εαυτό μου να κάνει πράγματα που στο παρελθόν τα παρατηρούσα στους άλλους και θεωρούσα πως εγώ δεν θα τα κάνω ποτέ. Μα, πόσο απόλυτη ήμουν;

Όταν ξεκίνησα να θηλάζω την κόρη μου, πονούσα πολύ κι έκλαιγα όταν σκεφτόμουν τον επόμενο θηλασμό...Όταν ο επόμενος θηλασμός πλησίαζε έκανα υπομονή και άντεχα τον πόνο γιατί ένιωθα οτι το γάλα μου δυνάμωνε το μωρό μου. Εξακολουθώ, φυσικά, να πρεσβεύω αυτή την άποψη.

Μετά από 2 μήνες αποκλειστικού θηλασμού, ο πόνος περιορίστηκε, ο ύπνος μου μετά τους θηλασμούς βελτιώθηκε και 3 μήνες μετά ο πόνος εξαφανίστηκε. Τότε άρχισα να απολαμβάνω την διαδικασία και να καταλαβαίνω όσα, με τόση σιγουριά, μου περιέγραφαν πριν θηλάσω για πρώτη φορά: "θα δεθείς με το παιδί σου", "θα νιώσεις "μαμά", "θα μπορείς να πας όπου θέλεις με το μωρό" και άλλα πολλά. Τότε ήμουν, για κάποιο λόγο, σίγουρη πως θα σταματήσω να θηλάζω όταν αρχίσουν οι κρέμες. Αυτό δεν έγινε. Συνέχισα να θηλάζω πιστεύοντας και πάλι πως θα σταματήσω τον θηλασμό όταν αρχίσουν τα λαχανικά και κοπεί ο μεσημεριανός θηλασμός. Όταν αυτό εγινε στον 6ο μήνα, εγώ συνέχισα να θηλάζω. Κάποια στιγμή ένιωσα οτι το γάλα μου περιορίζεται και η τελευταία επίσκεψη της παιδιάτρου και αγαπημένης μου θείας (η οποία με βοήθησε να καταφέρω να θηλάσω) επιβεβαίωσε την ανησυχία μου. Έτσι, λοιπόν, ήρθε η μέρα που έπρεπε να δώσω στο παιδί μου συμπλήρωμα. Εφιαλτική διαδικασία. Έφτυνε, ούρλιαζε, έριχνε τα μπιμπερό κι εγώ τα είχα χαμένα. Παρόλα αυτά, όταν τη θήλαζα -κι ας είχα ελάχιστο γάλα- ένιωθα τεράστια ευτυχία που συνεχίζω...Έτσι λοιπόν, όταν ήρθε η στιγμή που άρχισε να ρουφάει από το μπιμπερό, στιγμή που και εγώ και ο άντρας μου ονειρευόμασταν, εγώ ξεσπασα σιωπηλά σε λυγμούς την ώρα που την τάιζε ο μπαμπάς της...

Κι όλα αυτά τα γράφω επειδή παραδέχομαι οτι ο απογαλακτισμός είναι δύσκολος, πιο δύσκολος για την μαμά παρά για το παιδί. Εγώ που ανυπομονούσα να βάλω στη ζωή μου τα μπιμπερό, τώρα στεναχωριέμαι που σταματάει το μωρό μου να εξαρτάται τόσο άμεσα από εμένα. Παίρνω πίσω όσα έλεγα για τις μαμαδες που επιμένουν να θηλάζουν τα παιδιά τους ακόμα και μετά τη βρεφική ηλικία. Κατανοώ την τάση τους να επικοινωνούν σωματικά μαζί τους. Αλλά, από την άλλη, τα παιδιά μεγαλώνουν και οι αποχωρισμοί ξεκινούν...Τελικά, πόσο βάθος έχει ο όρος "απογαλακτισμός";

Πανέμορφες ιδέες για το τραπέζι της βάπτισης (και όλες ελληνικές!)

Είναι όλα υπέροχα στολισμένα και γεμάτα λιχουδιές για τους καλεσμένους της βάπτισης. Στολίζουν την αυλή της εκκλησίας, δίνουν χρώμα και χαρακτήρα στη βάπτιση, μπορούν να σταθούν μόνα τους, χωρίς παραπάνω έξοδα, εντυπωσιάζουν τους μικρούς και προκαλούν τους μεγάλους!

Τα έβλεπα καιρό τώρα σε sites του εξωτερικού και είμαι πολύ χαρούμενη που βρήκα αντίστοιχες ελληνικές προτάσεις και δημιουργίες.

Το αγαπημένο μου: λικέρ μαστίχας και μίνι κεράσματα υποβρύχιο σε ποτηράκι!

http://myasteroskoni.blogspot.gr/2012/09/blog-post.html

http://syntagesapospiti.blogspot.gr/p/blog-page.html

 http://whenminacreates.blogspot.gr/2012/08/blog-post.html

http://whenminacreates.blogspot.gr/2011/11/blog-post_14.html

http://whenminacreates.blogspot.gr/2011/10/blog-post.html

http://whenminacreates.blogspot.gr/search/label/rocking%20horse

http://whenminacreates.blogspot.gr/2012/02/blog-post_21.html

http://artopoiein-decorationstore.blogspot.gr/2011_10_01_archive.html

http://artopoiein-decorationstore.blogspot.gr/p/blog-page_3.html

http://www.eyxes.gr/SITE/?page_id=7

 http://myasteroskoni.blogspot.gr/2012/10/butterfly-themed-baby-shower.html

 

http://myasteroskoni.blogspot.gr/2012/10/blog-post_21.html

http://www.alones.gr/cms/index.php/2012-06-20-08-02-06.html

Ακόμα ένα παιδί.Το δικό μου...!

Μετά από πολλούς μήνες -σχεδόν ένας χρόνος- απουσίας και αρκετές απόπειρες για μια ανάρτηση, αποφάσισα να επανέλθω. Αυτός ο χώρος είναι σημαντικός για μένα και η εγκατάλειψή του δεν προδίδει μόνο τους αναγνώστες μου, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Η απουσία μου οφείλεται σε έναν και μόνο λόγο: σ΄ένα μικρό πλάσμα που μεγάλωνε ταχύτατα μέσα στην κοιλιά μου και τώρα μεγαλώνει δίπλα μου. Ο τίτλος του blog είναι και η αιτία που με έκανε να απέχω τόσο καιρό. Ακόμα ένα παιδί...το δικό μου παιδί.

Αυτός ο καιρός ήταν τόσο γεμάτος που, αρχικά, ένιωθα οτι δεν έχω κάτι να καταθέσω. Τελικά, κατάλαβα οτι όσα είχα να καταθέσω ήταν τόσα πολλά που δεν μπορούσαν να συνδεθούν στο μυαλό μου και κατά συνέπεια να πληκτρολογηθούν. Έτσι, προτίμησα να απέχω.

Εξακολουθώ να έχω ένα μυαλό βομβαρδισμένο από σκόρπιες σκέψεις, αλλά τώρα πια μπορώ να μείνω μόνη με τις σκέψεις μου...έστω και για λίγες ώρες. 

Ανήκω στην κατηγορία τυχερών γυναικών. Έχω την πολυτέλεια να μείνω εκτός δουλειάς για έναν χρόνο, να παρατηρήσω όσο πιο πολύ μπορώ ένα παιδί που μεγαλώνει (το δικό μου παιδί!) και να δεθώ μαζί του κάθε μέρα και περισσότερο. Θα έλεγα ψέματα αν δήλωνα πως ένιωσα αμέσως το μητρικό μου ένστικτο να ξυπνά και την ευτυχία της μητρότητας να πλημμυρίζει τον οργανισμό μου. Για μένα, αυτά αποτελούν εικόνες τηλεοπτικών διαφημίσεων και ευχάριστων αμερικάνικων ταινιών.

Τώρα, όμως, 4 μήνες μετά, μπορώ να δηλώσω με περισσή ειλικρίνεια πως οι ημέρες που περνούν με φέρνουν πιο κοντά στην κόρη μου και με απομακρύνουν από την προσωπικότητα που είχα πριν τη γέννησή της.  Δεν αλλάζω προσωπικότητα. Απλά, εκτός από το κοριτσάκι της μαμάς, γίνομαι και... η μαμά του κοριτσιού.

Ακόμα ένα παιδί στον κόσμο, στη χώρα, στην πόλη, στη γειτονιά, στην πολυκατοικία, στο σπίτι μου. Το δικό μου παιδί. Είμαι περίεργη για τη συνέχεια.